23.4.11

ครหา

by Ob Tb on Friday, February 25, 2011 at 1:38pm

หลังจากที่ดิฉันฟื้นขึ้นมา ดิฉันไม่แน่ใจในเรื่องความทรงจำบางอย่าง หลายคนพูดพาดพิงถึงบางคน ซึ่งเขาเหล่านั้นกล่าวอ้างว่าดิฉันเคยรู้จักมักจี่มาก่อน แม้แต่รูปพรรณสัณฐานของบุคคลผู้นั้นดิฉันก็ไม่สามารถจินตนาภาพได้ ดิฉันใคร่ควรคิดไปถึงเรื่องในอดีต พยามค้นหาภาพรูปถ่ายใน facebook และไม่เจอบุคคลที่จำไม่ได้สักคน ผู้คนเหล่านั้นเป็นที่เคยคุ้นกับดิฉันอย่างดี ดิฉันสำรวจหมายเลขโทรศัพท์ภายในซิมการ์ดและตัวเครื่องไม่มีการบันทึกหมายเลข ของบุคคลนั้น เอ๊ะ! รึว่าดิฉันจะยกเลิกความสัมพันธ์ระหว่างเขาก่อนหน้านี้เพียงไม่นาน เราสองบาดหมางจึงทำให้ดิฉันไม่มีข้อมูลใดๆเกี่ยวกับตัวเขาเลย คุณคงงุนงงหากว่าแค่บุคคลหนึ่งซึ่งคุณเองไม่รู้จักแต่คุณกลับพยายามที่จะ ตามหาเขา ดิฉันทำเรื่องนี้เพื่อสนองอะไรหรือเพียงแค่รู้สึกว่าหากได้เจอเธอสักครั้ง โลกของดิฉันจะถูกเติมเต็มด้วยความทรงจำครั้งก่อน

เป็นวันที่ฟ้าครึ้มแตกต่างจากหลายวัน มองผ่านกระจกใสของร้านชายหนุ่มกับจักรยานโบราณอาจเพียงแค่ผ่านมา ดิฉันพยามคว้านลึกลงไป "หรืออาจะเป็นผู้ชายคนนี้นะ" บ่ายแก่ๆของวันนั้นยังไม่แน่ชัดจริงๆ จากนั้นดิฉันและเพื่อนสาวร่วมดำเนินกิจกรรมต่างๆภายในวันนั้นจนเป็นเวลาดึก อ่อนๆ บทสนทนาระหว่างเราเริ่มหวนกลับมาในเรื่องเดิมเพื่อนสาวบอกดิฉันว่ามีหลายคน คิดว่าดิฉันนั้นสนิทสนมกับเขา และเป็นที่รู้กันดี

ฉันซี้ปึก! กับนาย ครหา

มิุถุนา-กันยา 2553

by Ob Tb on Friday, January 7, 2011 at 11:34pm

พื้นในซอยแชะและโสโครก

ฉันยังคงเห็นแมลงสาบเล่นน้ำ มันไต่ตามรูเล็กเหล่านั้น

หรือเพียงมือน้อยๆ เท่าันั้นที่ลอดเข้าไปได้

23.XX น.โดยประมาณ

พรุ่งนี้เป็นเช้าที่ขี้เกียจเช่นเคย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็เห็็นจะเป็นเสาร์เท่านั้นได้ฝันยาวยาว

พรุ่งนี้เป็นวันที่นอกเหนือจากวันเสาร์แน่นอน

" งั้น วันนี้รีบกลับดีกว่าเน๊อะ"

Glastnost ร้านประจำของเรา และอาจจะมีอีกหลายคน

บางวัน มีเพียงเรากับเจ้าของร้าน บางคืน มีเพียงเจ้าของร้านกับเรา

ขอโทษที่ไม่ใช่ลูกค้าประจำ แต่ก็ยังสันดานเสียมาที่นี่ซะจนจำพื้นที่ในครัวได้

รมณีย์พรำมา พรำไม่เลิกลา เมื่อเรื่องจริงคือการบอก ลา

ฉันไม่มีหมวกกันกระแทกแต่อย่างใด มีเพียงกระเป๋าใบเิดิม

สมุดปกอ่อนในนั้น อาจช่วยได้ไม่มากก็น้อย

ชายมีอายุท่าทางใจดีมอบหมวกวิเศษให้แก่ฉัน

โอ้ หมวกถุึงพลาสติกสีขาว ขุ่น ใส แม้จะกั้นกระแทกก็ไม่ได้

เหมือนจะปกและคลุมขนบนหัวได้มา่กกว่าสมุดปกอ่อนเล่มนั้นเป็นไหนๆ

เขาม้วนหูถุงทำให้เป็นทรง และนำมาสวมให้ฉันอย่างไม่ขัดเขิน

ปกป้องฉันด้วยการตบเบาเบาจากฝ่ามือขนาบศรีษะเพียงสองที

พร้อมท่องมนต์ว่า "ใส่ไว้ซะกันฝนจะได้ไม่เป็นหวัด กลับกันดีๆ นะ"

(:

และในระยะหลังมานี้เราไม่ได้เจอกันข้ามปี

Take Me Home Country Roads ขอบคุณที่รู้จักกัน

หนูขอโทษที่ไม่ได้บอกลา คึิดถึงพี่ชงค่ะ

คิด ตัด เวลา

by Ob Tb on Monday, February 22, 2010 at 9:04am

( 08:54
หมายถึงเวลาที่เรามีเรื่องต้องคิด
หรือไม่จำเป็นต้องคิด
แต่มันก้อคิด
คิดอยู่นั้น
จนเราเบื่อ
เบื่อที่ต้องเป็นแบบนี้
08:54
อืมมม
คิดอยู่นั่นแหละเน๊อะ
ช่าย
เป็นเหมือนกัน
ยอมรับ...
เคยปฏิเสธว่าตัวเองไม่เคยเป็นคนคิดมากหรือเครียดมาโดยตลอด
แต่คิดว่านะ...
สักพักก้อหายเองแหละ
08:56
อื้อ
08:56
พอใจมันซาลง หรือมีเรื่องใหม่ให้นึก มันก้อลืมเรื่องเก่าเองแหละ
08:58
ว๊าวว
เรื่องจริง
หาเรื่องใหม่ให้คิด
-*-
บ้างก็ว่าเราหลอกตัวเอง
แต่มันเป็นงี้แหละ เราแค่เร่งเวลา } chat history on facebook








เราแถบจะไม่ได้คุยกัน พิลึก..

เหตุการณ์ 08.XX am ของวันนี้ โถมความรู้สึก
ตัด!!
ความต้องการการปล่อยวาง(เป็นหนึ่งในนั้น) ราวกับความพยายามมาทวีสิ่งนั้น ณ นาทีนี้
ธรรมมะ ธรรมมชาติ ทุกอย่างคือ "ธรรมชาติ" งดงามแต่ด่างพล้อย
เวลาเท่าเดิมเวลาไม่เคยเพิ่ม ที่เพิ่มคือความถี่ระหว่างช่วงนั้น
แปลก.. เพิ่มความถี่แต่กลับช้าลงช้าลง
เสียงถอนหายใจ ไม่อยากสร้างความเคยชินเพื่อก่อเกิดความเจ็บปวดหรืออะไร

สมมติ แด่..ฉัน

by Ob Tb on Tuesday, January 12, 2010 at 10:54pm
หรือเรื่องทั้งหมดคือสถานการณ์ " จำลอง"
.....

แด่เสียงของเํธอ..ผู้พลักส่งตัวฉัน

แด่ทุ่งหญ้าที่เธอพา.. ฉันมาให้พบ
แด่ท้องฟ้า.. ที่ฉันไม่เคยเลยจบ
แด่ทุกสิ่ง..อันเจตนาหรือบังเอิญ

ปีกกางกลางทุ่งฟ้า สีเขียว ฤาเทา

ปลดปล่อยจิตบินเที่ยว เหนี่ยวรั้ง
ตามญาณตามทางเลี้ยว ตามสิ่ง ตามไป
ปีกใช่บินสักครั้ง ปีกไร้ เสรี

อย่าได้จำลองอีกเลย

เสียงเธอพลักดันแต่มันไม่อาจ
ครวญครางราวจะเสียสมดุล ฉัน หรือ เธอ
หมู่เมฆไม่เคยเป็นของเรา อย่าจับจอง
ทุ่งท้องก็ของคนอื่นเ้ขา เขลา.. เราเอง

เธอเปลี่ยนมันได้

เธอเปลี่ยนมันได้
เธอเปลี่ยนมันได้
บาดแผลของเํธอ บาดแผลทีี่่ไม่รักษา บาดแผลจะขยายวงกว้าง
เธอ.....ปล่อยบาดแผลทั่วเรือนร่าง บาดแผลจะรักษาตัวมันเอง


เธอติดฉันไว้ สร้างสรรค์ความสุขทุกข์แด่ฉัน
เธอหลอกว่าฉันจะบินได้ จะได้บิน
เธอเห็นปีกของฉันเป็นอะไร อย่าหมิ่นหยามฉัีน


เรื่องที่รถไฟหรือใคร ไม่เคยรู้แต่ตอนนี้คุณรู้แล้ว.

: ]

สรร สาร

by Ob Tb on Friday, November 20, 2009 at 1:01am

สุขเราเขาไม่รู้
ทุกข์เราเขาไม่รู้
ยิ้มเราเขาไม่รู้
ใจเราเขาไม่รู้
เขาไม่เคยรู้
เขาหรือใครบรรจงใช้จินตนาการสรรค์สิ่งที่เขาว่าประเทืองอารมณ์
สรรค์สิ่งที่สมองผลุดมาด้วยปากเขา ตาเขา เพยแพร่ดังเชื้อโรคฟุ้งกระจายดังควันพิษ
เขามี สาร+สาร+สาน เขาเสมือนนักกวีชื่อดัง

เขา สรร สาร เรา

เป็นตำนานเล่าขานกันมานานสะพลัดไปไหลไปได้แสนไกล
ไกลจน....ไม่เห็นจุดตั้งต้น แล้วใครเล่าจะไป