มหาสมุทรสีฟ้าอยู่คู่ข้า "ทราย" อันเป็นทีรัก

แล้วมหาสมุทรก็ถามฉันว่า 

หากไม่มีทิวากาล

เธอจะเห็นฉันเป็นครามหรือเพียงทะเลมืด 

ฉันคงนั่งรอจันทร์ทรงกลด 

สลดให้กับราตรีที่ผ่าน สะแหยะยิ้มแก่มหาสมุทร

ยามนี้โลกจะมีเพียงทรายกับทะเล 

เธอจะย้อมฉันให้เห็นเป็นครามด้วยหรืออย่างไร

พระจันทร์สำคัญตน 

ไม่สนความรักเราทั้งสอง 

จันทร์เจ้าส่องแสงกระเซ่าเธอตายใจ 

หลายคราเธอพบว่าเธอรักแม่นวลจันทร์ 

แล้วฉันละ? ทรายกระหายน้ำ

เธอให้หวังฉันว่าเราทั้งคู่จะอยู่ในคราม 

ตามที่ฉันเห็นเธอเป็นกระดี่ได้น้ำยามจันทร์ทราสาดส่องยวนใจ 

แม้นจันทร์จะอยู่คู่เธอชั่วราตรี

เธอเป็นตุเป็นตะสร้างเรื่องลวงฉัน 

โอ้ทิวาฉันไ่ม่ต้องการทะเลครามยามจันทร์ทรงกลด 

โปรดปลดฉันจากกรงรักนี้ 

แผดแสงอาทิตย์ให้นางนวลจันทร์ไร้ค่า

จงมาให้เห็นว่ามหาสมุทรสีฟ้าอยู่คู่ข้า 

ทรายอันเป็นทีรัก :) 

แล้วฉันจะตอบเธอว่าหากไม่มีทิวากาล

เธอจะเป็นทะเลมืดนะ มหาสมุทร

ครหา

by Ob Tb on Friday, February 25, 2011 at 1:38pm

หลังจากที่ดิฉันฟื้นขึ้นมา ดิฉันไม่แน่ใจในเรื่องความทรงจำบางอย่าง หลายคนพูดพาดพิงถึงบางคน ซึ่งเขาเหล่านั้นกล่าวอ้างว่าดิฉันเคยรู้จักมักจี่มาก่อน แม้แต่รูปพรรณสัณฐานของบุคคลผู้นั้นดิฉันก็ไม่สามารถจินตนาภาพได้ ดิฉันใคร่ควรคิดไปถึงเรื่องในอดีต พยามค้นหาภาพรูปถ่ายใน facebook และไม่เจอบุคคลที่จำไม่ได้สักคน ผู้คนเหล่านั้นเป็นที่เคยคุ้นกับดิฉันอย่างดี ดิฉันสำรวจหมายเลขโทรศัพท์ภายในซิมการ์ดและตัวเครื่องไม่มีการบันทึกหมายเลข ของบุคคลนั้น เอ๊ะ! รึว่าดิฉันจะยกเลิกความสัมพันธ์ระหว่างเขาก่อนหน้านี้เพียงไม่นาน เราสองบาดหมางจึงทำให้ดิฉันไม่มีข้อมูลใดๆเกี่ยวกับตัวเขาเลย คุณคงงุนงงหากว่าแค่บุคคลหนึ่งซึ่งคุณเองไม่รู้จักแต่คุณกลับพยายามที่จะ ตามหาเขา ดิฉันทำเรื่องนี้เพื่อสนองอะไรหรือเพียงแค่รู้สึกว่าหากได้เจอเธอสักครั้ง โลกของดิฉันจะถูกเติมเต็มด้วยความทรงจำครั้งก่อน

เป็นวันที่ฟ้าครึ้มแตกต่างจากหลายวัน มองผ่านกระจกใสของร้านชายหนุ่มกับจักรยานโบราณอาจเพียงแค่ผ่านมา ดิฉันพยามคว้านลึกลงไป "หรืออาจะเป็นผู้ชายคนนี้นะ" บ่ายแก่ๆของวันนั้นยังไม่แน่ชัดจริงๆ จากนั้นดิฉันและเพื่อนสาวร่วมดำเนินกิจกรรมต่างๆภายในวันนั้นจนเป็นเวลาดึก อ่อนๆ บทสนทนาระหว่างเราเริ่มหวนกลับมาในเรื่องเดิมเพื่อนสาวบอกดิฉันว่ามีหลายคน คิดว่าดิฉันนั้นสนิทสนมกับเขา และเป็นที่รู้กันดี

ฉันซี้ปึก! กับนาย ครหา

มิุถุนา-กันยา 2553

by Ob Tb on Friday, January 7, 2011 at 11:34pm

พื้นในซอยแชะและโสโครก

ฉันยังคงเห็นแมลงสาบเล่นน้ำ มันไต่ตามรูเล็กเหล่านั้น

หรือเพียงมือน้อยๆ เท่าันั้นที่ลอดเข้าไปได้

23.XX น.โดยประมาณ

พรุ่งนี้เป็นเช้าที่ขี้เกียจเช่นเคย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็เห็็นจะเป็นเสาร์เท่านั้นได้ฝันยาวยาว

พรุ่งนี้เป็นวันที่นอกเหนือจากวันเสาร์แน่นอน

" งั้น วันนี้รีบกลับดีกว่าเน๊อะ"

Glastnost ร้านประจำของเรา และอาจจะมีอีกหลายคน

บางวัน มีเพียงเรากับเจ้าของร้าน บางคืน มีเพียงเจ้าของร้านกับเรา

ขอโทษที่ไม่ใช่ลูกค้าประจำ แต่ก็ยังสันดานเสียมาที่นี่ซะจนจำพื้นที่ในครัวได้

รมณีย์พรำมา พรำไม่เลิกลา เมื่อเรื่องจริงคือการบอก ลา

ฉันไม่มีหมวกกันกระแทกแต่อย่างใด มีเพียงกระเป๋าใบเิดิม

สมุดปกอ่อนในนั้น อาจช่วยได้ไม่มากก็น้อย

ชายมีอายุท่าทางใจดีมอบหมวกวิเศษให้แก่ฉัน

โอ้ หมวกถุึงพลาสติกสีขาว ขุ่น ใส แม้จะกั้นกระแทกก็ไม่ได้

เหมือนจะปกและคลุมขนบนหัวได้มา่กกว่าสมุดปกอ่อนเล่มนั้นเป็นไหนๆ

เขาม้วนหูถุงทำให้เป็นทรง และนำมาสวมให้ฉันอย่างไม่ขัดเขิน

ปกป้องฉันด้วยการตบเบาเบาจากฝ่ามือขนาบศรีษะเพียงสองที

พร้อมท่องมนต์ว่า "ใส่ไว้ซะกันฝนจะได้ไม่เป็นหวัด กลับกันดีๆ นะ"

(:

และในระยะหลังมานี้เราไม่ได้เจอกันข้ามปี

Take Me Home Country Roads ขอบคุณที่รู้จักกัน

หนูขอโทษที่ไม่ได้บอกลา คึิดถึงพี่ชงค่ะ